Piszę trochę po czasie, ale wcześniej nie za bardzo miałem czas.
Muszę przyznać, że to były najgorsze Święta w jakich miałem
obowiązek uczestniczyć. Wigilia, jak zawsze spędzana u dziadków. Pierwszy dzień Świąt jeszcze ujdzie. Drugi dzień - powtórka z Wigilii. Ale od początku.
Wigilia. O 15.30 mamy wyjechać, żeby pomóc w ostatnich przygotowaniach. Godzinę wcześniej słyszę, żebym coś zjadł, bo tam nic dla mnie nie będzie. A oczywiście nie było czasu, żeby coś przygotować w domu. No nic. Zjadłem "coś", pojechaliśmy. Na miejscu aż człowieka coś trafia, takie zapachy z kuchni dolatują. Ale nic. Tradycyjne już lepienie uszek (oczywiście mąka gl), drobne pomoce kucharskie, witanie kolejnych gości ("Zjazd rodzinny"). No tak, nie ma to jak sztuczność świąt - rodzina zbiera się raz na rok i usilnie się stara stworzyć atmosferę. Czyli nie ma o czym rozmawiać, bo wspólne tematy chyba zginęły na wojnie. Przychodzi pora łamania się opłatkiem. Naturalnie, okazuje się, że "mój" opłatek został w domu, mimo że parę razy się pytałem, czy na pewno go wzięli. No nic. Łamię się "zwykłym", w kółko słyszę te same życzenia: "Zdrowia, zdrowia, zdrowia, żebyś wyzdrowiał itd." Do obrzydzenia. Po tej jakże "rodzinnej" czynności mężni goście ruszają na podbój babcinych potraw. Ja naturalnie zostaję w pokoju obok - bo niby co miałbym robić przy stole? Babcia się dziwi: Czemu nie przychodzę? Dziwi się tak głośno, że w końcu zwraca uwagę reszty gości. Jak by to było, gdyby odległa geograficznie część rodziny nie dowiedziała się, że jestem chory? Przez parę minut moja choroba jest głównym tematem rozmów, przez ścianę słyszę kilka nader nieprzyjemnych komentarzy dotyczących mojej diety. Słowo "wydziwianie" powtarza się co najmniej kilka razy. Tak samo jak "A skąd to się wzięło?" i "Do końca życia?!".
No nic. Włączam telewizor, na wpół zasypiając oglądam jakiś "świąteczny" film. Już jestem pewien, że te Święta będą takie jak inne. Po kolacji do 'mojego' pokoju przychodzi młodsza część gości, czyli kuzynostwo. Oblegają fotele; każdy wyciąga swoją komórkę i wlepia oczy w wyświetlacz, SMSując chyba do wszystkich możliwych znajomych. No nic, Magia Świąt. Oczywiście nie wiadomo jak i z czym się odezwać - tak już bywa, jak się kogoś widzi raz w roku na Święta. Później kolejna świąteczna tradycja - paczki. Wiem, jestem w wieku w którym w Mikołaja nie za bardzo się wierzy, ale tradycja to tradycja. Z nadzieją zaglądam do paczki: może chociaż tu się coś znajdzie. A gdzie tam. Prawie wszystko z czekoladą (mam nietolerancję mleczną), oprócz tego torebka orzechów (uczulenie), sezamki ("może zawierać śladowe ilości orzechów, mleka i glutenu"). Słowem, nic dla mnie. Odkładam paczkę z zasięgu wzroku, staram się nie zwracać uwagi na zajadające się słodyczami kuzynostwo. Już tylko czekam, aż będziemy wracać do domu.
W drodze powrotnej zdziwienie, dlaczego się nie odzywam. Jakoś mi się nie chce. Lepiej byłoby zostać w domu. W końcu wkurzony, mówię to na głos. "To czemu nie mówiłeś, że chcesz?" Krew mnie zalewa. Całe popołudnie prosiłem, żebym mógł zostać. Usłyszałem: "Będzie fajnie! Poza tym, co będziesz robił w domu?"
1 Dzień Świąt. Siedzimy w domu, więc wszystko jest OK.
2 Dzień Świąt. Znów wyjazd do dziadków, tym razem na obiad. I znów siedzę w pokoju obok, gapiąc się w telewizor. Znowu słyszę komentarze w stylu: "Jak to szkoda że nie możesz jeść normalnie" czy "przecież tyle ci nie zaszkodzi". Znowu mnie krew zalewa i wkurzony wracam do domu.
Niby jedzenie nie jest na Święta najważniejsze, ale potrafi nieźle zatruć życie...
A ugotowanie makaronu czy ryżu do obiadu nie zajmuje dużo czasu
wiadomo, że to nie to samo... ale wybór jest już tak duży że na pewno coś znajdziesz.
i chyba lecę ucałować swoją mamę 